(Mała Syrenka - H.Ch.Andersen)
"Ciężkie fale przewalają się po morzu, jeszcze cięższe uderzają w serce ludzkie"
(Opowiadanie z Diun - H.Ch.Andersen)
"(...) zadowolenie jest rzadkim darem na tej ziemi.(...) po to, by być zadowolonym, nic nie trzeba – tylko właśnie być zadowolonym."
(Talizman - H.Ch.Andersen)
KamienieChłopiec spojrzał na opustoszałą plażę. Wszyscy byli już w swoich domach, gdzie odpoczywali
po ciężkim dniu pracy, jedli kolacje, śpiewali, cieszyli się i sławili w niezliczonych opowieściach łaskawego i dobrego Króla Morza. Chłopiec też wiedział, że niedługo przyjdzie mu wrócić do swego domu, do Starego Rybaka, który pomimo braku pokrewieństwa nazywał go synem, kochał go i traktował tak samo, jak inne swoje dzieci.
Chłopiec nie pochodził bowiem z rybackiej osady. Kim był, skąd pochodził? Tego nie wiedział nikt. Pewnego poranka rybacy znaleźli go na piaszczystym brzegu, nieprzytomnego, zaplątanego w sieci. Nazwali go rozbitkiem, sierotą, dzieckiem, które widocznie zostało pokochane przez Morze tak bardzo, że postanowiło go uratować. Przyjęli go więc jak swojego i od tej pory mieszkał wśród nich. On, ten mały Chłopiec Morza.
Schylił się, żeby ostatni raz tego wieczoru podnieść kolorową muszelkę, kiedy nagle usłyszał śpiewny szept niesiony przez wiatr. Spojrzał w stronę klifów, skąd dochodziła go ta dziwna melodia. Nie rozumiał słów, ale natychmiast rozmiłował się w tej muzyce. Nigdy wcześniej jej nie słyszał, ale ludzie, w osadzie opowiadali, że… Rzucił swoją torbę z muszlami na piasek i biegł, a serce biło mu szybko z podekscytowania. Chciał zobaczyć, chciał się przekonać na własne oczy.
Zobaczył. Na plaży, pomiędzy klifem a brzegiem, na dużym kamieniu siedział człowiek. Siwe, długie włosy i broda podpowiadały, że musi on być bardzo stary, jego sylwetka przeczytał jednak temu. Był on bowiem wysoki, bardzo wysoki. Na nagich, szerokich ramionach ostatnie promienie słońca igrały z pierwszymi blaskami księżyca. W dużych, krzepkich dłoniach trzymał grzebień, na którym jeszcze przed chwilą grał, a spod lnianych, obszarpanych i za krótkich spodni widać było mocne, umięśnione łydki. Na jego piersi spoczywał długi naszyjnik zrobiony z muszelek i bursztynów.
Człowiek znieruchomiał wpatrując się w Chłopca swoim czujnym, przenikającym wzrokiem. Powietrze aż zadrżało jego grzmiącym, czystym głosem:
- Zbliż się, mój chłopcze…
Chłopiec, zbyt onieśmielony, by sprzeciwić się temu stanowczemu tonowi, podszedł do niego z opuszczoną głową. Nie czuł strachu, nie… Czuł szacunek do tego półnagiego, obdartego mężczyzny, pewną ciekawość, i to coś, co dobija do brzegu z każdą falą, rozbija się o skały, wsiąka w piasek…
- Gram i śpiewam siedząc na tym kamieniu już od wielu, wielu lat… ale nikt nigdy do mnie nie przyszedł. Musisz być zatem Dzieckiem Morza, skoro mnie usłyszałeś… czy tak jest w istocie?
Chłopiec odważył się spojrzeć w twarz mężczyzny, uśmiechnięta i opaloną, z oczami koloru morskiej toni i tak samo jak ona głębokimi. Okalała je sieć drobnych zmarszczek, które nadawały tej twarzy wygląd pogodny i szczery. Zagubił w tej dobrej twarzy swoją nieśmiałość i odpowiedział:
- Nie mogę ci odpowiedzieć, Panie, gdyż nie pamiętam, kim jestem, ani skąd pochodzę. Morze wyrzuciło mnie kiedyś na ten brzeg i od tego czasu żyję tutaj, w rybackiej wiosce jako syn Starego Rybaka.
Mężczyzna spojrzał na daleki horyzont i zamyślił się. W końcu skinął na Chłopca, usadził obok siebie na kamieniu i otoczył szorstkim ramieniem.
- Nie pamiętasz… zatem ja mówię, że jesteś Dzieckiem Morza i z niego pochodzisz. A skoro tak… to poznaj jedną z morskich opowieści snującą historię, która zdarzyła się dawno, dawno temu, tu, na tej plaży, a jej świadkiem był głaz, na którym siedzimy. Byłem jeszcze wówczas młody, i dopiero uczyłem się wsłuchiwać w głos Morza i Plaży… Pewnego zachodu słońca, zadufany w sobie, chciałem wykazać się swoją siłą i postanowiłem podnieść ten właśnie głaz i wrzucić go do morskiej kipieli… Wtedy usłyszałem rozpaczliwy szept. To głaz prosił, abym zostawił go tam, gdzie zawsze było jego miejsce. Śmiałem się z niego bardzo długo i bardzo głośno, tak, że śmiech ten byłby w stanie poruszyć dawno niezmącone głębiny. A on wtedy opowiedział mi historię pewnego kamienia… Kamienia, który na tym właśnie głazie został rozłupany czyjąś silną ręką na dwoje. Wobec każdej z tych części los miał już gotowy plan… Tchnął na nie zły urok i rozrzucił, a one upadły z daleka od siebie, nad dwiema dużymi rzekami i tak miały trwać, dopóki nie przyjdzie ich czas. Jeśli nie pochłonie ich ziemia, ogień nie strawi a wiatr nie skruszy, to pewnego dnia dotrą do brzegów swoich rzek, aby wraz z ich nurtem przebywać kolejne zakręty i na końcu odnaleźć się w głębinie. Wtedy zły czar ma prysnąć, a kamyk znów połączy się w jedną całość. zamilkł, zadarł swoją siwą głowę do góry i zaczął wypatrywać na wieczornym niebie widma pierwszych gwiazd, jednak żadna jeszcze nie chciała pokazać swojego oblicza.
- Od tamtej pory zacząłem szanować każdą, nawet najmniejszą rzecz, która jest częścią Morza i Plaży… Każda z nich zna setki historii i tysiące istnień. Odłożyłem kamień na ziemię i, choć byłem już wówczas Królem Morza, oddałem mu pokłon, jako czemuś starszemu i trwalszemu ode mnie. Co rok też powracałem w to miejsce, aby zapytać, jak skończyła się ta historia.
Chłopiec patrzył w zachwycie na siedzącego obok, wspaniałego Króla Morza. Choć w skrytości serca podejrzewał, że to może być właśnie on, był zaskoczony i szczerze uradowany, gdyż oto właśnie w tej chwili spełniło się jego marzenie.
- I co się stało z kamykami?
Dobroduszny i łagodny uśmiech rozjaśnił twarz Króla. Zmierzwił płową czuprynę Chłopca i odrzekł:
- Tego, niestety, nie wiem… I podejrzewam, że już się nie dowiem. Ale kto wie? Może pewnego razu spotkasz na swej drodze coś, co opowie ci zakończenie tej historii… Może nauczysz się słuchać odgłosów morza, a wtedy… Wtedy może powrócisz tam, skąd pochodzisz?
Chłopiec z uśmiechem skinął głową i stojąc na plaży żegnał Króla Morza, niknącego pośród fal. I od tej pory opowiadał wszystkim o przygodzie, jaka mu się przytrafiła. Szanował też wszystko, co było częścią Morza i Plaży, jako coś starszego i trwalszego od niego samego.
(http://www.fantasy.dmkhost.net)
Sinobrody
Był sobie raz pan na wielu zamkach. Miał je po wsiach i miastach. Miał też srebrne i złote zastawy, sprzęty kryte złotogłowiem i szczerozłote karoce. Ale na nieszczęście miał też - siną brodę. Szpeciła go wielce i dawała pozór tak srogi, że wszystkie panie i panny umykały przed nim ze strachu.
Jedna z jego sąsiadek, dama szlachetnego rodu, miała dwie córki - obie skończone piękności. Sinobrody poprosił o rękę jednej z nich, zostawiając wybór matce, którą chciałaby oddać mu za żonę. Żadna z córek nie życzyła sobie tego i odrzekały się go wzajem. Żadna bowiem nie była skłonna zostać żoną jegomości z siną brodą. Odstręczało je bardziej jeszcze, że był on wprzódy wielokrotnie żonaty, a nikt nie wiedział, co się z jego żonami stało.
Sinobrody, chcąc się lepiej poznajomić z pannami, powiózł je wraz z matką, trzema czy czterema najbliższymi przyjaciółkami i kilkoma młodymi sąsiadami do jednego ze swych wiejskich dworów. Bawiono tam cały tydzień. Cały też tydzień trwały nieustanne przejażdżki, wyprawy myśliwskie, połowy, nieustanne tańce, festyny, podwieczorki. Nikt się nie kładł spać, bo całe noce upływały na figlach, które sobie wzajemnie płatano. Jednym słowem, wszystko układało się tak pięknie, aż wreszcie młodsza siostra zauważyła, że gospodarz nie ma tak bardzo sinej brody i że to pan wielce uprzejmy i elegancki.
Gdy wrócono do miasta, wkrótce odbył się ślub.
Minął miesiąc. Sinobrody oznajmił żonie, że musi wyjechać na wieś co najmniej na sześć tygodni w bardzo ważnej sprawie. Prosi ją więc, by sobie rozrywkami umilała czas jego nieobecności. Niech zaprosi do siebie przyjaciółki, niech je zabierze do któregoś z wiejskich dworów, jeśli jej przyjdzie ochota. Niech sobie niczego nie żałuje.
- A oto - powiedział wreszcie - klucze. Od dwóch komór, gdzie są sprzęty, i klucz, na który zamykam moje złote zastawy. Oto klucze od skarbca, gdzie trzymam złote i srebrne talary. I klucze od skrzyni z klejnotami. Oto wreszcie klucz otwierający wszystkie komnaty. Co się zaś tyczy tego maluśkiego kluczyka - otwiera on pokój przy końcu długiego ganku na parterze. Wolno ci otwierać wszystkie komnaty i do wszystkich wchodzić, lecz do tego pokoju - wchodzić ci nie pozwalam. Zabraniam ci tego srogo! A jeślibyś się ważyła pokój otworzyć, wpadnę w taki gniew, że możesz spodziewać się po mnie wszystkiego.
Żona przyrzekła szanować mężowskie polecenia, a Sinobrody uściskał ją, wsiadł do karocy i odjechał.
Sąsiadki i przyjaciółki żony tak były ciekawe wszystkich jej domowych bogactw, że zaraz wybrały się w odwiedziny, nie czekając nawet zaprosin. Do tej pory nie śmiały tego uczynić z powodu obecności męża, gdyż lękały się jego sinej brody.
Oczywiście, jęły zaraz przebiegać komnaty, pokoje, szatnie jedne piękniejsze od drugich. Wbiegły i do komór ze sprzętami, gdzie nie mogły się nachwalić nieprzebranego mnóstwa i piękności tkanin, łóż, kanapek, najwspanialszych świeczników oraz oprawnych w kryształ, srebro, złoto zwierciadeł, w których mogły się przejrzeć od stóp do głów. Nieustannie i bez miary zachwycały się wszystkim, zazdroszcząc szczęścia przyjaciółce. Jej jednak wcale nie bawiło oglądanie tych bogactw. Niecierpliwiła się, bo chciała czym prędzej otworzyć pokój na parterze. Tak ją ciekawość paliła, że nie bacząc na grzeczność względem gości, zbiegła po tajemnych schodach na dół, prędko, o mało nie skręciwszy ze trzy razy karku.
Dobiegła do drzwi i zatrzymała się przed nimi chwilę, rozmyślając o nakazie mężowskim i o niebezpieczeństwie, na jakie się przez nieposłuszeństwo naraża. Ale pokusa była zbyt silna, by jej nie ulec. Wzięła maluśki kluczyk do ręki i drżąc otworzyła drzwi pokoju.
W pierwszej chwili nie dojrzała nic, gdyż okna były zamknięte. Lecz po chwili spostrzegła, że całą posadzkę pokrywa skrzepła krew, w której odbijają się martwe ciała przywiązanych do ścian kilkunastu kobiet. Były to żony Sinobrodego, które poślubił i jedną po drugiej pozarzynał.
Nieszczęsna o mało sama nie umarła ze strachu i upuściła klucz, który wyjęła z zatrzasku.
Gdy nieco zebrała myśli, podniosła klucz, zamknęła za sobą drzwi i poszła do swojej komnaty. Chciała jakoś przyjść do siebie, ale nie mogła uładzić myśli: nazbyt była poruszona. Spostrzegła też, że krew splamiła klucz od pokoju. Jęła więc wycierać go. Krew jednak nie ustępowała. Daremnie myła klucz, a nawet tarła go piaskiem i gliną. Krew nie schodziła. Klucz był zaczarowany i nie sposób było całkiem go oczyścić. Gdy usunęła krew z jednej strony - występowała z drugiej.
Sinobrody powrócił z podróży już tego wieczoru, gdyż dowiedział się z listów, które otrzymał w drodze, że sprawa, dla której wyruszył, pomyślnie się zakończyła. Jego żona czyniła, co mogła, aby mu okazać, że bardzo jest uradowana z jego powrotu.
Nazajutrz Sinobrody poprosił, by mu zwróciła klucze. Oddała je, lecz tak drżącą ręką, że Sinobrody odgadł bez trudu, co jej się przydarzyło.
- Co się stało - zapytał - że nie ma tu klucza od pokoju na parterze?
- Pewno zostawiłam go w mojej komnacie, na piętrze.
- Nie omieszkajże oddać mi go niebawem.
Po takich i owakich wykrętach trzeba było jednak przynieść klucz. Sinobrody spojrzał nań i powiada:
- Dlaczego ten klucz jest splamiony krwią?
- Nie wiem - odrzekła nieboraczka blada jak śmierć.
- Nie wie pani? - powtórzył z przekąsem Sinobrody. Ale ja dobrze wiem! Chciała pani -wejść do pokoju na parterze. Pięknie! Wejdzie więc pani i zajmie miejsce wśród tych dam, które pani tam widziała.
Żona padła z płaczem do nóg małżonka, prosząc o przebaczenie i szczerze żałując swego nieposłuszeństwa. Wzruszyłaby skałę - była tak piękna, tak smutna. Lecz Sinobrody miał serce twardsze niźli skała.
- Nie ma co, proszę pani - powiada. - Musi pani umrzeć! I to zaraz!
- Skoro muszę umrzeć - odparła patrząc nań oczami we łzach - proszę o czas na modlitwę.
- Daję pani kwadrans czasu - odrzekł Sinobrody. - Ani chwili więcej.
Gdy żona została sama, przywołała siostrę i powiedziała:
- Siostro Anno (tak było siostrze na imię), siostro Anno, wejdź, proszę, na szczyt wieży i spójrz, czy nie przybywają nasi bracia. Przyrzekli bowiem, że mnie dziś odwiedzą. A gdy ich ujrzysz - daj im znak, by się pospieszyli.
Siostra Anna weszła na szczyt wieży, a udręczona nieboga wołała do niej co chwilę:
- Anno, siostro Anno, czy nic nie widzisz na drodze? A siostra Anna odpowiadała:
- Nie widzę nic. Tylko pył słońca drży nad ziemią, tylko trawy się zielenią.
Tymczasem Sinobrody, trzymając kordelas w garści, krzyczał z całych sił:
- Schodź no, pani, do mnie albo ja po panią przyjdę!
- Jeszcze chwilkę, jeśli łaska - odpowiadała żona. I nawoływała niegłośno:
- Anno, siostro Anno, czy nic nie widzisz na drodze? A siostra Anna odpowiadała:
- Nie widzę nic. Tylko pył drży nad ziemią w słońcu, tylko trawy się zielenią.
- Schodź no, do licha! - krzyczał Sinobrody. - Schodź albo ja po ciebie przyjdę.
- Już idę - odpowiadała żona. I wciąż nawoływała niegłośno:
- Anno, siostro Anno, czy nic nie widzisz na drodze?
- Widzę wielką kurzawę, która się przybliża. - Czy to jadą bracia?
- Niestety, siostro. To stado baranów.
- Czy zejdziesz nareszcie? - krzyczał Sinobrody.
- Jeszcze małą chwilkę proszę - odpowiadała żona i nawoływała niegłośno:
- Anno, siostro Anno, czy nic nie widzisz na drodze?
- Widzę dwóch jeźdźców, którzy ku nam pędzą. Ale są jeszcze daleko.
- Bogu dzięki! - krzyknęła po chwili. - Tak, to bracia! Daję im znak, by się pospieszyli.
Sinobrody tymczasem jął krzyczeć tak głośno, aż trząsł się cały dwór.
Nieszczęsna żona zeszła do niego i spłakana, roztargana upadła mu do nóg.
- Nic to wszystko nie pomoże - rzekł Sinobrody. - Trzeba umierać, moja pani!
Po czym jedną ręką chwycił ją za włosy, a w drugiej uniósł kordelas, by jej uciąć głowę. Nieboga odwróciła się ku niemu i patrząc gasnącym wzrokiem, prosiła o chwilę zwłoki, by mogła się skupić.
- Nie! Nie! - krzyknął Sinobrody. - Lepiej od razu poleć duszę Bogu, bo... - i uniósł ramię.
W tejże chwili ktoś uderzył w drzwi z taką siłą, że Sinobrody powstrzymał cios. Drzwi rozwarły się i wpadło dwóch kawalerów, biegnąc wprost na Sinobrodego z wyciągniętymi szpadami w rękach. Sinobrody poznał braci swojej żony: dragona i muszkietera. Wymknął się im z rąk. Lecz bracia popędzili za nim, następując mu na pięty, i dopadli go, nim wybiegł na ganek. Przekłuli go szpadami na wskroś i Sinobrody wyzionął ducha.
Biedna siostra była na wpół żywa z trwogi i nie miała nawet sił, by powstać i powitać braci.
Jako że Sinobrody nie pozostawił spadkobierców, żona została panią całej jego fortuny. Jedną jej część przeznaczyła na posag dla siostry Anny, którą wydała za młodego zakochanego szlachcica. Drugą część przeznaczyła na kupno rang kapitańskich dla swych dwóch braci, a z reszty wyposażyła się sama i poślubiła zacnego jegomościa, przy którym zapomniała rychło o awanturach z Sinobrodym.
MORAL
Ciekawość urok ma - ni słowa,
lecz często trzeba jej żałować.
Przykładów krocie na to mamy.
Znika - gdy ją nasycić wreszcie a drogo za nią płacą damy.
MORAL
Gdy masz oleju nieco w głowie i dzieje świata znasz zwodnicze,
tę opowiastkę w bajki wliczysz,
jest ona starą bajką bowiem.
Dziś - mąż tak się nie będzie srożył
ni takich żądań nie przedłoży,
choć wrze zazdrością, choć się złości,
bo - pod pantoflem tkwi jejmości.
Więc trudno poznać, kto przewodzi,
po takiej czy owakiej brodzie.
http://nielsen.artpassions.net/
http://www.surlalunefairytales.com
http://www.gutenberg.org/files/19993/19993-h/19993-h.htm
http://www.mainlesson.com/display.php?author=lang&book=blue&story=bronze
http://www.poema.art.pl/site/itm_18807.html
http://www.bajkinaznaczkach.combinat.net/index.php
http://www.amybrownart.com/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz